Για σένα που νιώθεις πως μένεις πίσω,
επειδή κάπου ο δρόμος σου αγρίεψε και φρέναρε το βήμα σου
Είναι ένα δοχείο πήλινο. Ζωγραφισμένο με όλα τα αγαπημένα σου χρώματα, σκαλιστό στην εξωτερική πλευρά του με φράσεις από τα αγαπημένα σου βιβλία και στίχους από τα τραγούδια που συντρόφεψαν το μεγάλωμά σου ως τα σήμερα. Είναι αρκετά μεγάλο αλλά όχι τόσο ώστε να πιάνει περισσότερο χώρο από όσο χρειάζεσαι. Είναι σκληρό το περίβλημά του αλλά έχει λαβές να το πιάσεις, να το κρατήσεις, να το πάρεις μαζί σου στα ταξίδια και τις βόλτες σου. Με έναν ανεξήγητο τρόπο, χωράει παντού και το κουβαλάς πάντοτε μαζί σου. Ακόμα και τις μέρες που εσύ το ξεχνάς, εκείνο τρυπώνει στην τσέπη σου λίγο πριν βγεις από την πόρτα. Είναι το δοχείο σου, η εσωτερική σου ύπαρξη με όλα όσα την αποτελούν.
Στις μέρες της μεγάλης χαράς και των αναπάντεχων γέλιων με φίλους, το δοχείο γεμίζει με άπλετο νερό και φώς, πηγή ανεξάντλητη που νιώθεις ότι δεν θα στερέψει ποτέ. Νιώθεις τόσο γεμάτος που δεν αναρωτιέσαι καν αν και πότε θα τελειώσει, δεν χρειάζεται, δεν το σκέφτεσαι, απλά συμβαίνει κι εσύ το ζεις. Το δοχείο γεμίζει και εσύ πλέεις ανέμελος στα ύδατα της χαράς και της πληρότητας.
Αλλά οι καιροί γυρίζουν, οι φίλοι αλλάζουν, η ζωή αλλάζει, το δοχείο σου αλλάζει. Και φτάνουν εκείνες οι ώρες, οι βδομάδες, οι μήνες, που μοιάζει να είναι τόσο βαρύ και σκονισμένο, τόσο που δε φαίνονται καλά καλά τα ανάγλυφα στιχάκια που κάποτε φώτιζαν τα μάτια σου στη θύμησή τους. Καμιά φορά, στρέφεις το βλέμμα εντός σου και ψαχουλεύεις αυτό το δοχείο, να δεις τι έχει μέσα.
«Κάπου εδώ είναι η όρεξή μου, δεν μπορεί, μα εδώ ήταν»
«Αφού είχα ενέργεια, πώς γίνεται να χάθηκε;»
«Τί πάει τόσο λάθος με μένα;»
Το δοχείο μοιάζει άδειο. Άδειο από όνειρα, από ιδέες για να κάνεις μια βόλτα, να δημιουργήσεις νέα πράγματα, να χτίσεις στιγμές μόνος ή με άλλους. Κοιτάς λίγο καλύτερα μέσα του, και συναντάς συναισθήματα που δεν τα ένιωθες άλλοτε: Φόβος, ενοχή και ντροπή για όσα δεν καταφέρνεις, για όσα σε δυσκολεύουν και δεν «λύνονται» άμεσα και αποτελεσματικά, για όσα δένονται βαρίδια στα πόδια σου και πιστεύεις πως σε αφήνουν πίσω, για τη μορφή σου που περισσεύει άτσαλα από το καλούπι που σε περίμενε κάπου στο δρόμο κι έλεγες πως «νά αυτό θα γίνω!».
Οι σκέψεις για τα όσα θα έπρεπε να νιώθεις και για τα όσα θα έπρεπε να μπορείς φωνάζουν τώρα στο μυαλό σου. Η κούραση μεγαλώνει και όσο λιγότερο όρεξη αισθάνεσαι, τόσο μεγαλώνει η αγανάκτησή σου για αυτό που θα έπρεπε και δεν υπάρχει.
Λες και αν δεν υπάρχει σήμερα, δε θα υπάρξει ποτέ. Λες και θα έπρεπε σταθερά σχεδόν και με συνέπεια οι μέρες σου να είναι γεμάτες από όμορφα και ωραία συναισθήματα, από κατάκτηση στόχων, επιτυχίες και σπουδαία προχωρήματα.
Όμως, όπως κανένα ποτάμι δε μένει ποτέ το ίδιο αλλά ανανεώνει το νερό και τη ροή του, κι άλλοτε είναι ορμητική, άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε στερεύει και περιμένει τις βροχές να τραφεί, έτσι και τίποτα ζωντανό δε χώρεσε ποτέ σε κανένα προκατ καλούπι. Έτσι και συ έτσι και όλοι μας. Το προχώρημά σου εμπεριέχει και τα στραβοπατήματα και τις στάσεις για ανασυγκρότηση και την αίσθηση βαλτώματος και τις χαρές σου. Κι όλα τα χωράει το δοχείο σου, αρκεί να σταματήσεις να το στριμώχνεις σε ένα καλούπι ξένο.