Στα σώματά τους διαγράφεται η βία της κοινωνίας, κατακρημνίζονται από βράχους, μαχαιρώνονται στους δρόμους, βιάζονται σωματικά και ψυχικά. Οι φωνές τους πια ορθώνονται συλλογικές και δυνατές. Διαπερνούν τις οικιακές μας γρίλιες και τις πόρτες αλουμινίου, που κλείνουν εντός τους αυτούς που κοιτάνε μονάχα τη δουλειά τους και βολεύονται στο καναπέ τους χωνεύοντας αναψυκτικά. Στα βλέμματα καθρεφτίζεται ένα γιατί, ψάχνοντας απαντήσεις, γυρνώντας τον καθρέφτη, πέρα από τη δική τους αντανάκλαση. Παλεύοντας πια να μη θεωρούν, τα ψυχικά τους τραύματα ως προσωπικές τους ήττες και να τα πνίγουν σε ψυχοφάρμακα και τη ντροπή τους, θεωρώντας τα «ατομική υπόθεση». Στα σώματά τους καθρεφτίζονται τα αδιέξοδα που τους κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές.
Αυτές που έμειναν παραδομένες να κοιτούν από κλειδαρότρυπες και να τρέφουν με ματαιοδοξία τη μικροαστική τους ονείρωξη. Γαλουχώντας μια γενιά με τη κουλτούρα του απολιτίκ σα προϋπόθεση του εθνικού μας ξεβλαχέματος. Με Free press φυλλάδες, «φιλικές» προς τη νέα γενιά, που στα πλαίσια της προόδου της, θα πρέπει να τη νοιάζει μόνο το «να περνάει καλά». Η καταναλωτική φούσκα έσκασε πάνω από τα κεφάλια μας, γεμίζοντας δυσφορία και τρέφοντας πίσω από πόρτες κλειστές, βία και κακοποίηση. Σημαδεύοντας τα σώματα γυναικών, αφού πρώτα τα εργαλειοποιεί και τα αντιμετωπίζει ως προϊόντα προς κατανάλωση, κομπάζοντας πως ο καλύτερος τους φίλος, είναι τα χειρουργικά νυστέρια. Σε μια κοινωνία που τα συναισθήματα και οι ψυχικές ανάγκες, έχουν νόημα όταν συνοδεύονται από ζευγάρια παπούτσια η ρούχα ακριβών οίκων. Όπου ο ανδρισμός ορίζεται και αυτός με όρους κατανάλωσης ανθρώπινων σωμάτων, και ο έρωτας ταυτίζεται με την καταστροφή και την ψυχική εξόντωση του υποκειμένου, σε πλαίσιο μια γενικευμένης και αδρά πληρωμένης διαστρέβλωσης. Απέναντι, σε μια υποκριτική αποδοχή του διαφορετικού, στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, μόνο όταν συνοδεύεται από το κατάλληλο σαμπουάν. Σε μια κοινωνία, που ,όσο εύκολα, αναδεικνύει δημιουργούς περιεχομένων, άνευ περιεχομένου, τόσο εύκολα τους αποκαθηλώνει εκθέτοντας τους σε ένα αδηφάγο κοινό.
Οι φωνές απέναντι σε αυτή την γενικευμένη υποκρισία πληθαίνουν, προτάσσοντας ένα ξεκάθαρο αίτημα, αυτό για Δικαιοσύνη. Το αίτημα για ηθική δικαίωση μέσα από μονοπάτια αλληλεγγύης και στήριξης, που δε θα ορίζεται από την οικονομική ευχέρεια, ούτε θα περνά από δακρύβρεχτες αναφορές δημοσιογράφων που καθαγιάζουν τους θύτες , εξιλεώνοντας εξαπατημένους υπουργούς και φιλάνθρωπους επιχειρηματίες. Φωνές που ζητούν ζωή και όχι επιβίωση, αντιμετωπίζοντας τα ψυχικά αδιέξοδα και τις νευρώσεις μέσα στο πλαίσιο που τα δημιουργεί, έχοντας ως στόχο τη ριζική αλλαγή του και όχι την εξατομικευμένη «διαχείριση» τους. Φωνές με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή και μεις, στη διάρκεια μια θεραπευτικής διαδικασίας, οι οποίες ανασύρονται από τα βάθη και ζητούν κάπως να ακουστούν και να τις πιστέψουν, για να μπορέσουν να γευτούν την ύπαρξη και την αποδοχή και να ανακουφίσουν ένα μέρος της ψυχικής οδύνης.
*« Σχήμα της απουσίας», Γιάννης Ρίτσος