Η αποπλάνηση, έρωτας…
Ο βιασμός, κοινή συναίνεση….
Οι επιζώντες βιασμών και αποπλάνησης, επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι…
Οι ομοφυλόφιλοι, ανάξιοι να παραστούν σε οποιοδήποτε δικαστήριο…
Ο βιαστής , στοργικός θείος…
Η τέχνη, υποκρισία….
Η ένοχη σιωπή, « λυπάμαι, δε γνώριζα..»
Οι λογοκριμένες ειδήσεις, έγκριτη δημοσιογραφία…
Η συγκάλυψη, εξαπάτηση…
Ο εγκλεισμός , προστασία…
Η έλλειψη δημόσιου συστήματος υγείας , ατομική ευθύνη…
Η ισότητα απέναντι στον νόμο, «ναι αν έχεις λεφτά..!»
Τα ζευγάρια , «the battle of couples»…
Το πανεπιστήμιο, παράρτημα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη…
Η δημοκρατία, κρεβάτι εντατικής…
Η ζωή, netflix και επανάσταση του πληκτρολογίου…
Ποια ζωή; Η ζωή δεν εγκλωβίζεται σε διαφημίσεις μελατονίνης και διαδικτυακού τζόγου. Τα αγχολυτικά και τα αντικαταθλιπτικά παγώνουν την εσωτερική μας οδύνη, δεν αρκούν, όμως για να επουλώσουν τα τραύματα μας. Οι φωνές που ακούγονται το τελευταίο καιρό και σπάνε το φράγμα της σιωπής χρόνων, αντανακλούν την απογοήτευση από ένα σύστημα που γεννά τέτοια αδιέξοδα. Όπου ο εύκολος πλουτισμός και η φαινομενική αριστεία τρέφουν το τέρας της ατιμωρησίας. Όπου ο μανδύας του lifestyle έπεσε και μας άφησε γυμνούς και τα παιδιά μας απροστάτευτα. Αυτές οι φωνές γεννούν ελπίδα και μας δίνουν το χέρι για να διαβούμε από το «εγώ» στο «εμείς», σε ένα δρόμο που ο θυμός δε θα πνίγεται στη μοναξιά και δε θα χωνεύεται με χάπια, αλλά θα βγαίνει στο φως και θα μετουσιώνεται σε ένα αίτημα για Δικαιοσύνη.